Rozdział czwarty

Od autorki: To chyba najkrótszy rozdział jaki napisałam, ale uznałam, że nie ma sensu go przedłużać. Wszystko, co ważne, ukaże się w następnym.

Czara życia

ЧАША ЖИЗНИ

Мы пьём из чаши бытия
С закрытыми очами,
Златые омочив края
Своими же слезами.

Когда же перед смертью с глаз
Завязка упадает,
И всё, что обольщало нас,
С завязкой исчезает —

Тогда мы видим, что пуста
Была златая чаша,
Что в ней напиток был — мечта,
И что она — не наша!
- Михаил Юрьевич Лермонтов

 

  Wielki gmach odgrodzony od reszty świata drucianą siatką pod napięciem wyglądał dość przerażająco. Stał na skraju ciemnego lasu, przykryty gęstą mgłą. Niebo spowite było chmurami, z których padała delikatna mżawka. Nazwa przed wejściem była cała umazana błotem, dlatego Chantelle, żeby cokolwiek przeczytać, musiała poświęcić rękaw swojej kurtki.

Więzienie nie tkwi na zewnątrz, ale jest w środku każdego z nas.

Wzdrygnęła się, po chwili zauważając w oddali jakieś światło. Rozejrzała się dookoła, aby upewnić się, że ma jakąś drogę ucieczki.

 - Jakiś problem? - spytał mężczyzna, wyłączając latarkę. Stał teraz po drugiej stronie ogrodzenia, marszcząc w zdziwieniu brwi. Rzadko ktoś przychodził w odwiedziny.
- Szukam Harry'ego Stylesa – powiedziała odważnie, nie spuszczając z niego wzroku. Nie mogła okazać słabości, bo miała coś do załatwienia.
- To dobrze pani trafiła – zaśmiał się, a potem nagle spoważniał. - Jeśli mogę wiedzieć, kim pani jest? Nigdy nikt go nie odwiedzał.
- Nigdy? - spytała, zanim zdążyła ugryźć się w język. Sama nie wiedziała, czego się spodziewała, ale na pewno nie tego.

   Mężczyzna przyjrzał się jej badawczo.

- To nie jest miejsce dla panienek. Albo grzecznie sobie stąd pójdziesz, albo jazda do środka – wyjął zza paska pęk kluczy i otworzył metalową bramę, czekając na jej decyzję. Nie mając większego wyboru, podążyła za nim.

   Do tej pory widziała więzienie jedynie w telewizji, ale ta sala odwiedzin niewiele się od tamtych obrazów różniła. Kazano jej poczekać na metalowym krześle, ale po kilku minutach nastąpiła zmiana decyzji.

- Pan Styles jest dodatkowo kontrolowany, dlatego musi pani przejść do sali specjalnej.

   Dziewczyna niepewnie poszła za strażnikiem, który jak gdyby nigdy nic popijał sobie kawę. Zatrzymali się w pomieszczeniu, które od kolejnego, tuż obok było oddzielone jedynie szybą, a na długim blacie stały równo rozłożone telefony. Zanim Chantelle się zorientowała, funkcjonariusz się ulotnił. Musiała działać na własną rękę, więc niepewnie ruszyła przed siebie. Zerkała kątem oka na przestępców po drugiej stronie, którzy na kogoś czekali. Doszła prawie do końca, kiedy coś przykuło jej uwagę. Siedział ze spuszczoną głową, tak że nie mogła zobaczyć jego twarzy, ale kiedy przeczesał ręką włosy tak jak na zdjęciu, była już pewna. Usiadła na krześle, a on zauważył jej obecność i podniósł wzrok.

   Wpatrywali się w siebie przez dłuższą chwilę, aż w końcu oboje chwycili za słuchawki.

- Hej – zaczęła Chantelle, starając się pamiętać o oddychaniu. Zawsze sądziła, że mordercy to totalni psychole, którzy przez siedzenie w kiciu dostają jeszcze większego świra, a wyglądają gorzej niż się czują. On co prawda miał kilka tatuaży, co nieco wiązałoby się ze stereotypowym wyglądem kryminalisty, ale jedno całkowicie te wszystkie przypuszczenia przekreślało. On był piękny.

   Nawet ze spierzchniętymi wargami, włosami w totalnym nieładzie i podkrążonymi oczami, wyglądał niesamowicie.

- Hej – odpowiedział, nie spuszczając z niej wzroku. - Czego chcesz? - dodał nieco oschłym tonem. 
- Porozmawiać – odparła spokojnie. Chłopak zmrużył oczy, a na jego czole pojawiła się głęboka zmarszczka. Przez chwilę zapanowała między nimi cisza, przerywana tylko odgłosami wokół nich. Dookoła krzątali się ludzie, w najróżniejszych nastrojach, chwytający słuchawki jak ostatnie deski ratunku.
- O czym? - spytał, w końcu się poddając. 
- O ludziach, których zabiłeś.